Zaterdagmorgen, daar kan ik de hele week naar uitkijken. Niet wakker worden van de wekker: zo rond kwart voor negen gaan mijn ogen vanzelf open, de slaap helemaal uit. Snel schiet ik in m’n joggingbroek, ga ik de trap af en daar is ie! Half omlaaghangend uit de gleuf van de brievenbus, alsof hij wil roepen: pak mij, lees mij. De verse weekendkrant met alle bijlagen er nog ingevouwen, een stevig pak papier dat zo heerlijk vasthoudt als je het uit de brievenbus trekt.
Samen gaan we naar de keuken, mijn krant en ik. Een appel, kopje thee, eerst het magazine doorbladeren om te kijken wie er in de vaste rubrieken staan. Dan heerlijk in het licht dat door het raam op het papier valt de krant van vooraf aan lezen. Waar het door de week vaak bij snel even doorbladeren blijft, neem ik er nu uitgebreid de tijd voor. In stilte, zelfs geen radio. Alleen het geluid van de vogels die ook wakker zijn, zoals de specht die een nest uithakt. Heerlijk!
Het weekend is begonnen. Heel stiekem hoop ik dat het nog even duurt voordat ik voetstappen boven mijn hoofd hoor, zodat ik de krant zo lang mogelijk voor mezelf heb. Onwillekeurig denk ik even terug aan drie weken geleden, toen er geen zaterdagkrant in de bus zat. Bezorgfoutje, kan de beste gebeuren. Maar dat weekend was verloren.
