“Ach, hij is ziek”, hoor ik de kapster zeggen terwijl ik met een knik in mijn nek met mijn hoofd in de wasbak lig. “Ziek en toch naar de kapper?” vraag ik. “Ja, heel ziek”, zegt ze, “hij heeft leukemie. Ze weten het pas een paar weken.” De rillingen lopen me over de rug, niet van het water dat stiekem via mijn kraag binnendringt, maar van dit verhaal.
Als ik omhoog kom en mijn haar afgedroogd is, loop ik naar de kappersstoel voor in de zaak. Ik zie het jongetje zitten, hij heeft een slangetje in zijn neus en prachtige blonde krullen. Ik denk dat hij twee of drie jaar is. Hij krijgt een spekkie van zijn kapster en dan gaat ze aan de slag met de tondeuse. De krullen rollen via de kappersmantel op de vloer, op zijn hoofd blijven korte stekeltjes achter. Zijn vader maakt foto’s, zijn moeder kijkt toe.
Nog geen tien minuten later is het klaar. Het jongetje wordt weer in de buggy gezet. De kapster geeft zijn moeder een envelop mee, daarin heeft ze wat haar van het zoontje gedaan. Als het gezin buiten is barsten beide kapsters in tranen uit. Ik merk dat ik ook enorm moet slikken. Wat een ontlading. De spanning breekt als de kapster zegt: “Ik heb ze niet laten betalen hoor, ik kan ze hier toch niet voor laten betalen? Dat kan ik écht niet!”
