Laatst werd ik herkend door een jochie van elf: u heeft toch meegedaan aan Wie is de mol? Het geeft aan hoe populair het programma is onder kinderen: toen ik eraan meedeed, was dit jochie nog niet eens geboren. Hij had mijn hele editie (Mexico 2008) teruggekeken op de laptop, samen met zijn vriendjes. Ook bij zijn leeftijdsgenootje Suus, de geweldige dochter van een goede vriend van mij, ben ik opeens in achting gestegen sinds ze erachter kwam dat ik ooit meedeed.
Wie is de mol? heeft een grote aantrekkingskracht op kinderen. Wat zou dat toch zijn? Ze houden van spelletjes, ze houden van spanning en avontuur en ze ontdekken in het programma dat niets is wat het lijkt. Op de leeftijd dat je je onschuld begint te verliezen, moet die rare verradersshow een openbaring zijn. Volwassen mensen die heel kinderachtig doen en elkaar constant belazeren, maar daar ondertussen heel erg van genieten en stuk voor stuk huilend afgaan als ze de show moeten verlaten. Het lijkt de echte grote- mensen-wereld wel! Met opdrachten die de kandidaten nooit echt begrijpen, maar die slimme kinderen van een jaar of elf meteen kunnen uitleggen.
Eigenlijk is het programma een creatieve cursus volwassen worden. Zoals het jochie van elf mij hoofdschuddend nariep: “Maar meneer, iedereen kon toch zien dat Dennis de mol was?” Ja inderdaad, dat kon zelfs een kind zien. Maar ik niet. Want de kandidaten zijn blind en de mol ziet alles.
