Als kind was ik verzot op carnaval. Ik groeide op in Lampegat en vanaf mijn achtste vierde ik uitbundig feest met mijn ouders op het Eindhovense Stratumseind. Wij gingen niet naar verengingen of zittingen, maar hosten over het asfalt van die beruchte caféstraat. Van de stamkroeg van mijn ouders De Krabbedans naar hun andere hang-out De Leeuwerik en later via De Bakkerij naar Happy End. Elk jaar wentelden wij ons met graagte in een groots gevoel van vrijheid.
Dat begon vrijdagmiddag al op school, met het kindercarnaval en boerenkool. De dagen die erop volgden gingen we in onze kleurige outfits te voet de stad in. Daar was het urenlang hossen en dansen, friet eten en cola drinken, kwartjes zoeken en nieuwe vriendjes maken. Het waren de gelukkigste dagen van het jaar. In het geroezemoes raakten we onze ouders vaak uren kwijt, terwijl we bedwelmd door gezelligheid met andere kinderen ineengestrengeld stonden te hossen op ‘Zak eens lekker door’ of ‘Er staat een paard in de gang’.
Maandagmiddag was het in Eindhoven altijd straatcarnaval. Dan waren er tientallen dweilorkestjes en liep je daar zingend achteraan. Het Stratumseind was volgepakt met een meute dansende mensen, nieuwe liefdes ontstonden en vriendschappen voor het leven namen een aanvang.
En nu. Nu is het stil. Het Stratumseind is een verlaten tochtstrook. En al vier ik al jaren bijna geen carnaval meer vanwege andere verplichtingen, ik mis het enorm. De beknotting van onze vrijheid is tijdens carnaval het meest tastbaar.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 7. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
