Friet. Frites. Ik ben een groot liefhebber. Laatst ging ik een weekendje naar Maastricht met mijn moeder. Onze eerste stop is dan bij Reitz, voor een frietje zuurvlees. Voor mij een delicatesse. Komt waarschijnlijk doordat ik in het zuiden opgroeide. In Eindhoven, een frietwalhalla dicht bij den Bels. Zo noemden wij België, waar het natuurlijk ook goed friet eten is. Wij fietsten op zondag met plezier tot aan Postel, net over de grens. Daar had je een frietenkermis, een plein vol frituurkoten. Nota bene: zeg nooit kotten en zeg nooit patat.
Jammer trouwens dat we in Nederland geen Nationaal Verbond van Frituristen hebben, zoals in Vlaanderen, want anders was ik graag ambassadeur geworden. Als tiener kwam ik graag bij de Heri, onze snackbar die gedreven werd door naamgevers Henk en Ria. Frites in een puntzak met een extra stuk papier erom, dat je ook kan uitvouwen om zodoende alle frieten goed in het zicht te hebben, zodat je er lekker bij kan. Gebakken in dierlijk vet, zou ik zeggen. Goede mayo ook. Later gingen we een straatje verder, naar Manders. Chez Manders, zeiden wij voor de grap, met Frans accent. Zó lekker!
Tegenwoordig zijn veel cafetaria overgenomen door Chinezen, maar die kunnen er ook wat van. Snackbar Sjors bijvoorbeeld, mij kun je wegdragen. Of onze eigen Utrechtse trots Broodje Ploff. Helaas ter ziele gegaan. Als ik daar langs het raam liep, gooide de Chinese uitbaatster, oftewel frietkoter, er alvast een portie in. Ik mis het echt…
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 47. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
