Ergens in juni begon het avontuur op een geheime locatie, waar ik de eindredacteur en de zangcoach ontmoette. Het was meteen duidelijk: ik werd ingewijd in een bizarre sekte. Vanaf nu moest alles geheim blijven, niemand mocht weten dat ik meedeed aan deze tv-show. Weken later zou ik mijn kostuum gaan bekijken.
In een verlaten wijkgebouwtje aan een doodlopende weg in een slaperig dorpje, kwam ik in een oude gymzaal terecht. Daar was bedrijvigheid alom: hier werden de pakken aangemeten. Ik stapte voor het eerst in mijn alter ego: een wollen pak met een zwaar hoofd, een harige helm die rond mijn kin werd vastgesnoerd. Geen streepje huid zichtbaar: bloedheet, verstikkend en claustrofoob. In de spiegel zag ik een schattig lamaatje staan. Mijn kostuum bleek tamelijk flexibel, ik kon er leuk mee huppelen.
De weken daarna waren er geheime zangrepetities in dorpjes waar ik nog nooit van gehoord had. Thuis oefende ik mijn songteksten. Voor de echte tv-opnames begonnen, waren er repetitiedagen in de studio. Ook de regisseur, de dansers en de cameramensen mochten niet weten wie we waren. Daarom deden we de camerarepetities zwijgend, met een helm op en gekleed in zwarte trainingspakken met een witte tekst: Ik mag niet praten.
Backstage heerste ondertussen de sfeer van een eindmusical op de basisschool. We deelden een geheim en waren elkaars kameraden en concurrenten. Het was een heerlijke roes, totdat ik in aflevering 6 opeens afscheid moest nemen van….The Masked Singer.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 47. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
