Protestzangers. Het lijkt iets van andere tijden. Maar net zoals oorlog en terreur weer actueel zijn, is ook het protestlied terug.
Gisteren was ik bij een sessie van een protestzanger van nu: de Israëlische Yael Deckelbaum. Onder haar leiding zongen honderdvijftig vrouwen, een paar verdwaalde mannen en ik liedjes over vrede en verzoening in een prachtige zaal in Amsterdam-Noord: ’t Zonnehuis. We filmden daar voor het nieuwe seizoen van Boeddha in de polder ook hoe Yael samen optrad met de Palestijnse zangeres Meera Eilabouni.
Yael vertelde dat ze de verschrikkingen van 7 oktober van dichtbij heeft meegemaakt. De zoon van een goede vriendin was op het festival in Zuid-Israël, waar Hamas een bloedbad aanrichtte en waar hij op gruwelijke wijze vermoord werd. Een nichtje van haar is gegijzeld en haar familie ontvangt afschuwelijke video’s, waarin ze zien hoe zij is mishandeld. Na een periode van twee maanden waarin Yael zich ‘bevroren’ voelde, kwam ze tot het inzicht dat kwaad met kwaad vergelden een heilloze weg is. Dat de oorlog in Gaza escaleert en een golf van geweld honderdduizenden onschuldige mensen treft, kan ze niet langer aanzien.
Yael realiseert zich dat haar liederen belangrijker zijn dan ooit. Misschien een druppel op de gloeiende plaat, misschien naïef, maar ze wil de zwijgende meerderheid een stem geven. De redelijke mensen, die vrede willen, maar zich bedreigd voelen door steeds harder schreeuwende tegenpolen. De concertzaal vulde zich met samenzang en harmonie. Vergis je niet, zei Yael, dit doet ertoe.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 12. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
