Schaamteloos smakeloos was het concert van Heino in de Melkweg in Amsterdam. Zoals te verwachten was. Daarom waren we ook allemaal gekomen.
De Zingende Zonnebril lachte zijn tanden bloot bij al het gejuich tussen zijn opgepoetste schlagers. ‘Heino, Heino, Heino’ scandeerden de bier slempende jongens in het publiek, alsof ze een grijze middenmoter in de Keuken Kampioen Divisie supporterden. De tachtigjarige schlagerzanger leek al zijn teksten van een scherm aan zijn voeten af te lezen, zoals Hazes in zijn zenuwachtigste dagen. Maar dat kon de pret niet drukken. Er waren ook veel fans uit vroeger dagen, zodat een halve polonaise mislukte toen een nogal aangeschoten jongen over de rollator van een gelippenstifte oma struikelde.
De muzikanten die Heino begeleidden leken van een platte kar in een Duits dorpsfeest getrokken en naar deze rocktempel doorgestraald te zijn. Ze droegen allemaal hetzelfde verwassen Heino-shirt en lazen ijverig van hun iPads en muziekstandaards de moderne arrangementen van de oude krakers. Bewonderenswaardig was het uithoudingsvermogen van de blonde volkszanger wiens uiterlijk iconisch is geworden.
In de volle zaal telde ik tientallen epigonen met witte pruik en zwarte bril. Er waren er zelfs drie met het bekende rode jasje. Toppunt was het gastoptreden van de kleinzoon van Heino. Een verlegen jongen met een gitaar en een vriendje van wie de piano weigerde, die opeens in de poptempel stonden waar ooit U2, Prince en Lady Gaga schitterden. Het was één slechte grap, maar we hebben wél gelachen.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 15. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
