Vorige maand was ik met de trein naar Slovenië. Vanuit Ljubljana wilden mijn vrouw en ik naar de bergen in het noorden wandelen. Het had de nacht ervoor heel hard geregend, maar, dachten wij, we laten ons toch niet door slecht weer tegenhouden? Gewoon regenjas aan, rugzakken op en gaan! Het begon steeds harder te regenen, maar we hielden de pas erin.
Ineens kreeg ik een weeralarm op mijn telefoon. Ik was vooral verbaasd dat mijn apparaat wist dat ik hier was en sloeg er verder geen acht op. Daarna zag ik dat ik een mailtje had van het berghotel waar we naartoe op weg waren. We raden aan niet op reis te gaan. Mocht u ons alsnog bereiken, weet dan dat er geen drinkwater is en geen restaurant.
Verbaasd keken we elkaar aan. Ik bedankte het hotel en wenste ze sterkte met alles. We liepen doelloos nog even door. Een beetje verdwaasd, omdat ons plan in duigen was gevallen. En toen hoorden we een verontrustend geluid. We kwamen aan bij een rivier. Een bruine, kolkende brei, die ver buiten zijn oevers was getreden en schuurtjes, palen, bomen, stoelen en tafels meesleurde.
In de dagen die volgden bleek dit de grootste ramp te zijn van de laatste dertig jaar. Bijna de helft van het land was ondergelopen. Het angstaanjagende geraas van die alles vernietigende rivier kwam bij ons binnen als een sirene. Ineens was klimaatverandering geen vaag concept meer, maar een keiharde en alarmerende werkelijkheid.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 36. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
