“Rechtse directe of zachte hand? De methode-Kockelmann of de methode-Linssen, welke is het effectiefst om een geïnterviewde ertoe te brengen zich bloot te geven? Het Grote Interview Theater houdt alle mogelijkheden tegen het licht: van de bokshandschoen tot het watje, van de bijl tot het pincet.”
Het was deze ronkende tekst die een kleine driehonderd mensen gisteravond naar de Amsterdamse schouwburg had gelokt. Daar kon je verschillende masterclasses bijwonen, waarin aankomende interviewers interviewers interviewden over eh… interviewen. Een van de onderwerpen was het verschil tussen het confronterend interview, zoals Sven Kockelmann dat zo heerlijk vilein en scherp aanpakt in zijn radioprogramma 1 op 1, en het human interest-interview. Zelf noem ik dat liever het opbouwend interview.
De methode-Kockelman lijkt op een bokswedstrijd. Na een paar ontregelende plaagstootjes staan Sven en zijn gast om elkaar heen te dansen en begint het aanvallen en incasseren. De dekking van je tegenstander omzeilen en hem vol raken. Met een heilig doel: feiten checken en mensen met een grote verantwoordelijkheid daarop aanspreken.
Ook ik dans met mijn gast, maar het is eerder een verleidingsdans. In mijn gesprekken probeer ik mensen zo op hun gemak te stellen en te enthousiasmeren, dat ze hun verdediging spontaan laten zakken en zich blootgeven. Waar Sven de arena binnenkomt met klaroengeschal en een keizerlijke blik, kom ik aanzetten met een witte vlag en gespreide armen. Maar uiteindelijk hebben we hetzelfde doel: onze gasten raken, diep tot ze doordringen en laten zien hoe ze zijn.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 17. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
