Het mooie aan het moderne tv kijken is dat je veel meer dan vroeger zelf kunt kiezen wat en wanneer je kijkt. En dat is meteen ook het probleem. Zoveel zenders en zoveel aanbieders, het is om gek van te worden. Uitspraken als ‘er is nooit iets goeds op tv’ of ‘ze zenden veel te weinig documentaires uit’ kunnen naar het kerkhof. Via 2doc bijvoorbeeld kun je geweldige programma’s bekijken.
Mijn nieuwste ontdekking: Shabu. Een geweldige documentaire over een 14-jarige jongen uit Rotterdam-Zuid, die nadat hij de auto van zijn oma total loss heeft gereden, de hele zomer bezig is zijn schuld af te betalen. Hij gaat langs de deuren met zelfgemaakte ijsjes en organiseert een straatfeest waar hij zelf gaat optreden.
Regisseur Shamira Raphaëla zit de charmante Surinaamse jongen dicht op de huid. De docu heeft niet voor niks de ene na de andere prijs gewonnen. Het is een film van hoog niveau, waarbij je langzaam maar zeker steeds meer gaat houden van de eigenzinnige Shabu.
De jongen laat alles filmen. De regisseur maakt het echt samen met hem. Ze vindt dat de meeste documentaires vanuit de hogere klasse neerkijken op gemarginaliseerden die met het leven aan het vechten zijn. En inderdaad, zij doet het anders. Niet het cliché dat we maar al te goed kennen van programma’s over probleemwijken of de verheerlijking van geweld in series over straatbendes en maffia a. Nee, het ware leven. Alles wat je ziet is echt, niet bedacht. En ontroerend.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 46. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
