Het begon met overstekende wandelaars die, als er niets aankwam, het stoplicht negeerden en gewoon overstaken.
Toen kwamen de fietsers. Als je tegenwoordig voor een rood licht stopt, krijg je tien fietsers over je heen. En toen volgden de automobilisten. In de wijk waar ik woon is het schering en inslag: auto’s die met een noodvaart door rood rijden. Levensgevaarlijk. Bij mij vlamt er dan instant woede op. Ik voel mij net Garp, de beroemde romanfiguur van John Irving, die altijd achter te hard rijdende auto’s in zijn woonwijk aan sprintte. Dan kun je tenminste nog iets met dat machteloze gevoel dat je overspoelt.
Gisteren reed ik in de stad achter een lesauto, met daarin een meisje met een hoofddoek achter het stuur. Het was waarschijnlijk haar eerste les, want bij ieder stoplicht sloeg de motor af en zodra het groen was, kreeg ze haar autootje nauwelijks in beweging. Vervolgens reed ze met een slakkengangetje verder. Tja, iedereen moet het leren.
Wat er in de vijf minuten die ik achter haar aan sukkelde gebeurde, tart iedere beschrijving. Een zwarte Audi gaf een flinke dot gas en haalde de lesauto en mij met gierende banden in aan de verkeerde kant van de vluchtheuvel. Toevallig kwam er net geen tegenligger uit een zijstraatje. Even later eenzelfde manoeuvre van een bus van een bouwbedrijf. Asocialer kan het niet. Ik ontplofte bijna van ergernis. Gelukkig sloeg de auto van het meisje weer af en kon ik tot bedaren komen.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. ‘Slakkengangetje’ staat in de NCRV-gids van week 13. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
