In mijn vorige column schreef ik over de natuurreis naar Zweden die ik ging maken. Nou, ik ben terug en het was geweldig. Een week zonder mobieltje, zonder horloge, zonder elektriciteit en zonder tv-camera. Ik heb me geen seconde verveeld.
Met zes anderen, die ik geen van allen kende, leefde ik een bushcraft-bestaan. Kanoënd over een verlaten meer, legden we aan als het goed voelde en sprokkelden we hout voor het vuur. We kneedden ons eigen deeg, dat we in een koekenpan tot brood bakten. Daarna was het weer verder roeien en aan het eind van de middag een plek voor de nacht vinden, op een onbewoond eilandje.
Daar knoopten we dan ieder ons zeiltje en een hangmat tussen twee bomen, sprokkelden weer hout, kookten water uit het meer om op te kunnen drinken en maakten we samen een maaltijd klaar. ’s Avonds hadden we lange gesprekken bij ons kampvuur en na een meditatie zochten we onze slaapplek op.
De stilte was weldadig. De lucht heerlijk fris. Bij het krieken van de dag sprong ik het koude water in, zwemmend in de optrekkende mist. Om ons heen verkleurden de bomen en onderstreepte de herfst ons verlangen om los te laten. Aan het eind van de week schreven we allemaal op wat deze contemplatieve reis ons bracht.
En met die woorden in ons achterhoofd zijn we nu weer terug in de waan van alledag. Terugverlangend naar rust, ruimte en de geborgenheid van een nieuwe familie.
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. Deze column staat in de NCRV-gids van week 38. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Joris Linssen is presentator bij de NCRV ✑ Reageren? joris@ncrvgids.nl
