De afgelopen tijd zat ik vanwege tv-opnames in het buitenland een paar keer in een taxi naar het vliegveld. En daar hoorde ik van op. Om half vijf ’s ochtends had ik een lang gesprek met een ongeschoren, wat gezette chauffeur. Van oorsprong een Spanjaard, vertelde hij. Van Marokkaanse ouders.
Toen hij 21 was, had hij zijn Nederlandse liefde ontmoet. Zij was zeventien en met haar ouders op vakantie in Barcelona, hij reed hun taxi. Toen vader bij het uitstappen wilde betalen, zei de chauffeur dat het gratis was, als hij de volgende dag een kop koffie mocht drinken met zijn dochter. Inmiddels was hij met haar getrouwd en hadden ze twee dochtertjes. Nederland is het mooiste land ter wereld, glimlachte hij.
Een week later had ik een Bosnische chauffeur. Een gedrongen krachtpatser met een kaalgeschoren hoofd. Hij was ruim twintig jaar geleden de oorlog ontvlucht. De opvang in Nederland was geweldig en gastvrij. De buren gaven jou een fiets. Maar, zei hij bars, dat is allemaal voorbij. De politici en de banken hebben alles van ons afgepakt. Nu moet je twee banen hebben en kun je de huur nog niet betalen.
Het enige dat goedkoop is, zei hij met zijn Bosnisch-Overijsselse tongval, is bier en wiet. Zo houden ze het volk rustig. Nederland is Nederland niet meer. In het vliegtuig zag ik het buiten langzaam licht worden. Onder mij zag ik brede rivieren door oneindig laagland gaan. En ik dacht: wie heeft er gelijk?
Joris Linssen wisselt zijn column af met Bert Kranenbarg. ‘Taxichauffeurs’ staat in de NCRV-gids van week 21. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
