Niets is wat het lijkt, tunnelvisie, spreiden, het is een mindfuck… Het zijn de klassieke clichés rond het succesprogramma Wie is de mol? Het seizoen trapte af met een hoop nieuwe vondsten. Knap. Als oud-deelnemer (zes afleveringen in 2008) kan ik alleen maar beamen dat Wie is de mol? een psychologische martelgang is en dat het geweldig is om eraan mee te doen.
Nog steeds val ik mijn collega Dennis Weening lachend in de armen als we elkaar ergens tegenkomen. We hadden een enorme klik tijdens de opnames in Mexico en deelden vaak een hotelkamer. We werden vrienden. Mijn tactiek was doen alsof ik de mol was en vanaf het begin enkele kandidaten meteen afstrepen. Dat eerste ging heel aardig. Na een paar afleveringen waren er op sociale media veel reacties: het is wel heel duidelijk dat Joris de mol is, zo is er weinig aan!
Mijn tweede plan was minder handig. Ik had meteen Dennis afgeschreven als mol. Hij dronk veel, leek het spel niet serieus te nemen en was als een broertje dat ik wat moest helpen. Toen ik uiteindelijk een rood scherm kreeg, was hij de eerste die me troostend omhelsde. Na de opnames raakten we verder bevriend. Ik zong op zijn bruiloft, kookte voor zijn vrouw en hem bij ons thuis en toen volgde pas de opname van de laatste aflevering, waarin mij duidelijk werd dat Dennis de mol was. Zijn sardonische lach klinkt nog na in mijn oren. Au.
