Hij kan er gelukkig om lachen als we elkaar treffen in een café in Amsterdam om te praten over zijn vertrek bij RTL, nieuwe werkgever WNL en het blijvende verlangen om te schrijven. Want Rick Nieman heeft allesbehalve spijt. ‘Ik heb het altijd een eer gevonden om mensen te mogen vertellen wat er in de wereld gebeurde. Maar na twintig jaar vond ik het tijd om mezelf te ontwikkelen. Vorig jaar heb ik mijn eerste roman Altijd Viareggio uitgebracht. Dat smaakte naar meer.’
Toch was je nog geen drie maanden later weer op televisie te zien bij WNL op zondag.
‘Al snel na mijn vertrek belde WNL of ik met ze wilde praten. Ik vind televisiemaken in een klein team ontzettend leuk. Dit leek mij een mooie kans. Bovendien is een roman schrijven het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Het kan enorm frustrerend en eenzaam zijn. Ik ben meer een teamplayer.’
Was de sprong in het diepe niet gewoon te diep voor je?
Weer die lach … ‘Een klein beetje misschien. Ik ben na mijn sprong vrij snel weer naar het ondiepere water gezwommen. Een lege agenda hebben, is best eng. Deze klus geeft me een beetje vastigheid. En omdat het maar één keer per week is, blijft er genoeg tijd over om andere dingen te doen.’
Wat wil je toevoegen aan WNL op zondag?
‘Ik wilde dat het vrolijker en levendiger werd. Het was een goed programma, maar een beetje rustig. Er moest meer dynamiek in, zodat de kijker thuis verrast wordt. Dat probeer ik te doen door met de redactie een goede variatie aan gasten uit te nodigen en leuke discussies met ze te voeren.’
Je hebt in een eerder interview gezegd dat een zondagochtendshow gezellig moet zijn zonder dat het te braaf wordt. Past dat bij jou?
‘Ja. Bij mijn vorige programma Kwestie van kiezen legde ik mijn gasten heel pittige kwesties voor. Er zijn toen weleens mensen ontdaan weggegaan. Dat vond ik pittig om te doen, maar het heeft me wel geleerd minder braaf te zijn en door te vragen als ik geen antwoord krijg. Ik wil niet te braaf zijn, maar houd ook niet van zo’n zeurderig toontje. Een stevig gesprek met een politicus kan ook op een respectvolle manier. Ik zeg het wel als ik het ergens niet mee eens ben en geef nu sneller mijn eigen mening. Maar wel met respect voor de ander.’
Kun je bij WNL meer van jezelf laten zien?
‘Ja. Ik zit bij een rechtse omroep en dat is best raar voor een voormalige nieuwspresentator die jarenlang neutraal heeft willen zijn. Maar ik ben liberaal en kan bij dit programma dingen zeggen waar ik achter sta. Sommige mensen vinden dat niet leuk en zeggen dat ik mijn principes verkwansel. Maar ik krijg ook opmerkingen van rechts, omdat ik te kritisch zou zijn op de PVV. Ach, ik blijft journalist, dus kritisch.’
Wanneer wist je dat je de journalistiek in wilde?
‘Het klinkt misschien raar, maar ik heb nooit iets anders gewild. Op mijn veertiende schreef ik al voor de schoolkrant en mocht ik Youp van ‘t Hek interviewen. Dat vond ik ontzettend leuk. Mijn ouders waren erg maatschappelijk betrokken. Ze lazen veel kranten, keken naar het nieuws en praatten met mijn broer en mij over wat er in de wereld gebeurde.’
‘Dat laatste doe ik nog steeds, vooral met mijn vrienden. Dat gaat er vaak nogal heftig aan toe. Ik houd ervan om te praten over boeken, muziek, politiek en maatschappelijke problemen. Daarvoor ben ik de journalistiek ingegaan.’
Op je zeventiende vertrok je naar Amerika om journalistiek te studeren. Waarom daar en niet in Nederland?
‘Ik ging voor een uitwisselingsprogramma van een jaar. Het werden er vijf. Het Amerikaanse systeem bleek goed bij mij te passen. In de jaren zeventig was het in Nederland niet gebruikelijk om goede cijfers te halen. Dan was je algauw een streber.’
Was jij zo’n streber?
‘Ik was best ambitieus en sommige vakken gingen mij goed af. De boeken die we voor Engels moesten lezen, vond ik gewoon interessant. Ik schaamde mij bijna voor mijn hoge cijfers. In Amerika werd het juist aangemoedigd als je hard werkte, leergierig was en jezelf wilde ontplooien. Ik keek op tegen Bob Woodward en Carl Bernstein, de journalisten achter het Watergate-schandaal. Dat wilde ik ook.’
‘Terug in Nederland kwam ik bij de televisie terecht, omdat ik daar snel een leuke baan kon krijgen. Ik heb altijd hard gewerkt om mezelf te ontwikkelen. Maar inmiddels ben ik wel milder geworden en minder ambitieus. Ik heb belangrijke nieuwsgebeurtenissen mogen verslaan, grote namen geïnterviewd en een paar boeken uitgebracht. Prachtig.’
Altijd Viareggio gaat over mannenvriendschap, motoren en midlifecrises. Je bent vorig jaar vijftig geworden. Heb je zelf last van een midlifecrisis?
‘Nee, vijftig worden is helemaal niet erg. Maar weggaan bij het nieuws en iets anders willen doen, had daar wel mee te maken. Als ik nu niet was gestopt, had ik er tot mijn pensioen gezeten. Dat wilde ik niet. Ik las laatst trouwens een onderzoek dat mensen op oudere leeftijd gelukkiger zijn. Dat komt vooral doordat het je niet meer kan schelen wat anderen van je denken. Als je jong bent, ben je daar de hele dag mee bezig.’
Maakt dat het makkelijker om een programma te presenteren?
‘Absoluut. Ik doe wat ik denk dat ik moet doen. Natuurlijk doe ik mijn best en ben ik kritisch als er iets niet goed gaat. Maar als ik nu commentaar krijg, denk ik al snel: ach ja … Vroeger kon ik daar minder goed tegen.’
Toen je je vertrek bekendmaakte, zei je dat je meer wilt reizen met Sacha. Komt dat er nog wel van?
‘We zijn er serieus mee bezig, maar het kost tijd. Deze zomer gaan we een paar maanden naar Chicago om van daaruit te werken. We zijn ook in gesprek met zenderbazen over een spannend nieuw programma. We hebben ons vaak afgevraagd hoe het met de mensen gaat die in de brandhaarden leven waar wij al die jaren over hebben bericht vanuit de studio. Mensen zijn zo krachtig. Ze bouwen na zo’n puinhoop gewoon hun leven weer op. En dan leven ze nota bene in vrede naast degenen die ze eerder de hersenen insloegen. Hoe kan dat?’
‘Dat vind ik interessant. Misschien heb ik nu al te veel gezegd, want niks is nog zeker. Maar zoiets lijkt te lukken. Teruggaan naar de plekken die ik vanuit de studio heb gezien. Samen met Sacha. Ja, dan gaan we uiteindelijk toch nog samen de wereld in.’
Paspoort
Naam: Rick Nieman
Geboren: 9 november 1965 in Amsterdam
Privé: Getrouwd met Sacha de Boer
Carrière: Na zijn studie journalistiek in Amerika gaat Nieman aan de slag als redacteur, verslaggever en later presentator bij European Business Weekly. In 1991 stapt hij over naar RTL. Eerst als verslaggever, vanaf 1996 als nieuwslezer. Daarnaast presenteert hij diverse programma’s, zoals Kwestie van kiezen, Nieuws aan tafel en interviewt hij voor RTL Z prominenten, onder wie Hillary Clinton en de dalai lama. In 2013 mag Nieman samen met Mariëlle Tweebeeke het aanstaande koningspaar interviewen, vlak voor de inhuldiging. In 2015 maakt hij de overstap naar WNL, waar hij de talkshow WNL op zondag presenteert. Daarnaast is Nieman schrijver van journalistieke boeken, zoals Is er nog nieuws? en De goeroe-methode. Vorig jaar maart verscheen zijn eerste roman Altijd Viareggio.
