Er ging geen ultieme meisjesdroom in vervulling: ik ben beroemd?
“Nou, nee. Mijn oorspronkelijke droom was danseres worden. Ik danste van jongs af aan bijna elke dag; jazzballet, klassiek, modern. Ik wilde naar de Dansacademie, maar kreeg op mijn veertiende last van mijn knie. Eerst dacht ik: het heeft met de groei te maken, maar de fysiotherapeut zei: ‘Je moet afbouwen, je zult nooit meer een hoog niveau halen.’ Dat was een enorme klap. Dansen was mijn passie. Als ik iets doe, wil ik het goed doen. Toen dat niet meer kon, was mijn motivatie weg.”
Welke impact heeft het virus persoonlijk op jou?
“Omdat we fysiek aanwezig moeten zijn op ons werk, zagen we tijden onze vrienden niet. Ook mijn ouders, 60 en 70 jaar oud, en oma heb ik maanden niet gezien. Dat vond ik verschrikkelijk, ik ben een familiemens.” Saïda groeide op in Nijmegen. Haar biologische vader, een Marokkaan, heeft ze nooit gekend. “Het is voor mij geen ding, al vinden mensen het interessant om erover door te zagen. Vaak projecteren ze hun eigen verhaal op mij en zeggen: ‘Misschien moet je contact met hem zoeken, dat heeft mij ook geholpen.’ Ik heb daar totaal geen behoefte aan. Ik beschouw mijn Indonesische stiefvader, die al sinds mijn tweede in mijn leven is, als mijn echte vader. Ik draag zijn achternaam. Ik voel me zelf ook Indonesisch. Ik ben opgegroeid met die gezelligheid: lekker eten, een hechte familieband.”
Je dromen wat betreft werk zijn uitgekomen, waar ga je nu nog voor?
“Vorig jaar sprak ik Clairy Polak, een van mijn grote voorbeelden. Ze zei: ‘Heb geen haast. Word ouder en wijzer als mens, bouw dossierkennis op. Daar word je een betere journalist van.’ Dus dat ben ik aan het doen. Ik zit pas een jaar bij het Journaal, het is een nieuwe wereld voor me. Ik wil dit voorlopig blijven doen.”
Het hele interview leest u in de NCRV-gids van week 4. Bent u geen abonnee maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden.
Tekst: Bram de Graaf
