Het mooie seizoen ***
Kees van Beijnum is al 25 jaar een vaste factor in de Nederlandse literatuur. Is het alweer zolang geleden dat hij debuteerde en in 1995 doorbrak met Dichter op de Zeedijk, een roman waaraan zijn jeugd op de Amsterdamse Wallen ten grondslag lag? We worden oud..
Afijn, Kees schrijft gestaag door, en verrast steeds. Zijn vorige roman, De offers, ging over een Nederlandse rechter in het Tokiotribunaal. Met Het mooie seizoen zoekt hij het weer dichter bij huis, maar zijn romans zijn altijd maatschappelijk relevant. Het gáát ergens over.
De openingsscène voorspelt weinig goeds. Een vrouw is in alle vroegte aan het joggen: ‘Ze hijgt en blaast en zweet. Haar dijen schuren langs elkaar.’ Ondertussen zoekt ze haar kat, die steeds een andere blijkt te zijn. Er staat een busje geparkeerd dat optrekt als ze voorbij is. ‘Het is iets in de ochtenddamp, een gevoel van waakzaamheid en spanning.’
We zijn in Nieuw Sloten, een buitenwijk van Amsterdam. Belangrijkste personage: Beatrijs, de jogger, gezinscoach, ‘haar werk bestaat voor vijfennegentig procent uit luisteren naar smoesjes en leugens’. Ze probeert mensen van de verloedering te redden, maar met haar eigen zoon Arno, een puber die zijn grenzen opzoekt, foute vriendjes heeft en zich een versuffing blowt, heeft ze amper contact. Haar man, een gesjeesde schilder, is op wereldreis. En Christian, een voormalige leraar die het liefst vogels bestudeert. Hij woont tijdelijk in de villa van zijn vader, een filmproducent die zich graag liet fotograferen met beroemde acteurs, type Matthijs van Heijningen.
Van Beijnum neemt ruim de tijd de personages te introduceren. Zo ruim, dat je je afvraagt: gaat er nog wel iets gebeuren? Na ruim 100 bladzijdes ontmoet Arno de teruggetrokken levende Christian. Er ontstaat een schuchtere vriendschap. Dan gaat het snel: er verdwijnt een kind uit het gezin dat onder de voogdij van Beatrijs staat. Arno gaat spijbelen en laat zich steeds verder door zijn foute Marokkaanse vriendjes het boevenpad opsleuren. Met veel plezier heeft Van Beijnum zich in de wereld van scooters en ‘gasten’ en shisalounges verdiept. Dat zijn waterpijpcafés waar die gasten roken en slechte zaken beramen. Woorden als ‘tjappie’, ‘gap’ , ‘wierie’ en ‘jonko’ zullen niet voor alle lezers gesneden koek zijn. Zo leer je nog eens wat! En Christian wordt uitgemaakt voor ‘pedo’. Het van de grond optillen van een vierjarig meisje dat is gevallen met haar fietsje en het hebben van een verrekijker is tegenwoordig genoeg.
Dat Arno uitgerekend bij die zachtaardige Christian, die hem bijles geeft en naar de vogels leert luisteren, zijn toevlucht zoekt, moet natuurlijk fout aflopen. De rijkdom in de villa is iets te aantrekkelijk. Meer zeg ik niet, want Het mooie seizoen moet het een beetje van de plot hebben.
Meer nog lijkt het de schrijver erom te doen het goede van de mensen te laten zien, en hoe makkelijk het mis kan gaan. Beatrijs wordt verketterd, Christian gemolesteerd. En Arno is eigenlijk een gevoelige jongen die niet is opgewassen tegen foute invloeden. Dat heeft een mooie, maar ook enigszins brave roman opgeleverd, waarin wel erg veel wordt uitgelegd.
Volgende week
leest Mieke De dageraad van Annejet van der Zijl.
Meer recensies
Een aantal lezers van Miekes Leesclub hebben het boek Het mooie seizoen gerecenseerd. Benieuwd naar hun mening? U leest het hier.
