Een vorm van verraad ***
Inspecteur Paul Vegter is een bekende voor vaste lezers van Dijkzeul, ze schreef al zes boeken met hem in de hoofdrol. Voor mij was het een eerste kennismaking en een thriller leek mij wel een lekker tussendoortje, al ben ik geen groot fan van het genre, hou daar rekening mee.
Of Vegters vrouw lang geleden is overleden, weet ik dus niet. Hij krijgt te maken met dreigbrieven, meteen aan het begin als we net te weten zijn gekomen dat hij op zijn 57 opnieuw gaat trouwen met een 26 jaar jongere collega. Als oude rot in het vak, die al zo vaak dit soort brieven heeft ontvangen, haalt hij er zijn schouders over op. Maar als hij kort daarna midden in de nacht thuis beschoten wordt, kan hij zich die houding niet meer veroorloven. Inmiddels is zijn aanstaande bruid Renée betrokken geraakt bij een treurige kwestie van een kind dat van het balkon gevallen is, onder verdachte omstandigheden uiteraard. En dan worden ze ook nog onder vuur genomen als ze op hun trouwdag het stadhuis verlaten. Heeft het een met het ander te maken? Vast wel.
Een thriller kan je bijna niet bespreken, want je geeft al snel te veel weg. Het boek moet het nou eenmaal van de plot hebben. Dat is meteen wat ik minder interessant vind aan het genre. Veel meer dan die plot is het ook niet. De personages blijven altijd een beetje aan de buitenkant hangen. Je begint eraan en op een gegeven moment lees je door, want je wilt weten hoe het zit. Wie zou het nou op dit sympathieke stel gemunt hebben? Het moet iemand zijn die al in het boek langs is gekomen, maar al te voor de hand liggend kan ook weer niet. Goed thrillerschrijvers weten dat allemaal in banen te leiden. En ambachtelijk gezien is het hier ook allemaal best in orde. Maar wat er nou zo aantrekkelijk aan die oude Vegter is dat Renée (rood haar, sproeten) bij hem intrekyt? Ik weet het nog steeds niet, hij krijgt weinig smoel.
Het is dat er gebruik wordt gemaakt van mobieltjes waarmee gefilmd wordt, anders zou zich dit decennia geleden hebben kunnen afspelen. De mannen kunnen nog geen ei bakken en ‘begrijpen niks van groente’. Een collega jaagt ‘met een stinkende benzineaansteker’ de brand in zijn shaggies. Dat het nog bestaat! Vrouwen brengen ‘warmte en huiselijkheid’. Het ouderwetse man-vrouwbeeld staat bij Dijkzeul nog fier overeind. Ik merkte dat ik me daar gaandeweg toch behoorlijk aan begon te ergeren. ‘Hij keek met waardering naar zijn bord, waarop behalve de biefstuk ook salade en frites waren uitgestald. Een fles witte wijn stond in de koeler, als aperitief was er een Berenburg geweest en er lag zelfs een servet naast zijn bord. “Waarom kunnen vrouwen dit veel beter?”’ Kom op Dijkzeul, het is 2020!
Uitgeverij Ambo Anthos 280 blz. €20,99 (e-book €12,99)
