2017 wordt het jaar van de waarheid. In maart zijn de verkiezingen en het lijkt erop dat veel mensen uit verongelijktheid gaan stemmen op een populistische partij. Partijen die niet met positieve plannen komen, maar met negatieve sentimenten.
Partijen die weinig kennis in huis hebben over hoe je een land bestuurt, maar die vooral hard schreeuwen over handhaven en straffen, het land uitzetten en muren bouwen. En die doen alsof ons land met zo’n angstcultuur straks veilig aanvoelt.
Onze samenleving lijkt steeds meer op een schoolklas die geterroriseerd wordt door twee groepen. Aan de ene kant een groep die niks wil leren en zich aan alles loopt te onttrekken, aan de andere kant een stel schreeuwers die roepen dat de leraar niet deugt, die het gezag ondermijnen en iedereen pesten.
De meerderheid van de klas wil eigenlijk gewoon normaal les krijgen en een fijne tijd op school. De leraar is in paniek. Hij probeert mee te veren met de jongens met een grote mond, waardoor hij niet meer serieus genomen wordt. En de pestkoppen zien smalend dat hun getreiter hun steeds meer macht geeft. Hoe krijgen we de sfeer in deze klas weer goed?
Hoe zorgen we dat de leraar weer gerespecteerd wordt en dat de hele klas zich weer lekker kan voelen?
Dat is de vraag waar de meerderheid van de klas zich eens mee bezig zou moeten houden. In plaats van zuchtend naar buiten zitten te staren en wachten tot de bel gaat.
