Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek De Weense sigarenboer van Robert Seethaler. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
D. Kooistra
Op de cover van het boek staat hij dan, het mannetje van hansaplast. En Charlotte Mutsaerts valt gelijk met de deur in huis met het moment waarop haar broer gevonden wordt. Vanaf dat moment neemt ze je mee in haar leven. Ze begint daarbij op een veilige afstand, met het leven van haar broer en komt uiteindelijk via een omweg bij zichzelf terecht.
Deze weg leidt je letterlijk door het huis van haar broer (haar ouderlijk huis) dat Charlotte en haar zus A. moeten leegmaken. Charlotte omschrijft het huis als een groot, ontiegelijk oud en ontiegelijk geheimzinnig huis. Vaak leer je bij het opruimen van de spullen pas echt de bewoner van het huis kennen is ook mijn ervaring.
De manier waarop ze deze weg beschrijft maakt dat je als lezer het gevoel hebt dat je zelf ook aangesproken wordt om naar je eigen leven te kijken, Waar ze in het begin schrijft dat het leven Barend heeft verlaten blijkt het aan het einde van het verhaal juist andersom te zijn. Een mooie ontdekkingstocht.
Dit was geen boek dat je lui op de bank leest, je zit rechtop aan tafel te lezen omdat je niets wilt missen. Je aandacht erbij wilt houden. Opvallend is dat Charlotte haar zus A. noemt en zichzelf en haar broer wel bij de naam noemt.
Het verhaal staat vol mooie situatiebeschrijvingen en teksten die je bijblijven zoals “Wie zijn tranen in de openlucht de vrije loop wil laten en daar geen rekenschap van wenst te geven kan maar beter wachten tot het stevig hoost.” Daar houd ik van!
Ik bleef in dit boek lezen en ontdekte steeds meer mooie zinnen en verhalen. Ik heb genoten van haar manier van dingen en gevoelens beschrijven en met haar meegeleefd in het verdriet van alles dat voorbij is. Een heerlijk eerlijk boek!
M. F. Snelleman-Geitenbeek
Allereerst ben ik heel blij het echte boek in handen te hebben gehad en niet een e-book! Op de kaft kan je heel goed het mannetje van Hansaplast voelen, je een voorstelling maken hoe Charlotte dit ook gevoeld heeft op de balk van het ouderlijk huis, met daaronder : Ik Hoe schrijnend is het zoeken naar de man Barend, de broer van Charlotte en zus .
Of te wel naar A,B,C, zoals de familieleden in het boek worden aangeduid. Een bijzondere man, de laatste jaren alleen telefonisch nog een beetje contact had met de zussen, die allebei niet meer bij hem wilde komen, hem niet meer echt konden benaderen, begrijpen. Het leeghalen van het overvolle, stoffige grote huis is een onvoorstelbare grote klus, doordat Barend er na het overlijden van de ouders is blijven wonen. Er is zoveel, meubels, schilderijen en vele serviezen, soms waardevol, soms alleen als herinnering. Op een gegeven moment schrijft Charlotte ook over het opruimen: “Weggooien is geen optie en weggeven meestal ook niet omdat de ontvanger de emotionele lading er niet bij krijgt en het cadeau misschien alleen uit beleefdheid accepteert.”
En er is zoveel wat de dames tegenkomen, natuurlijk ook de luxe sekstijdschriften, een hele kamer overvol met allerlei stripboeken, de broodtrommel vol met briefjes/aantekeningen over het eten. Eigenlijk zou je wel ergens een foto van deze broer willen zien, een haveloze onverzorgde, man, met een paar stompjes tanden en kiezen in zijn mond. Dat komt ook goed naar voren als Barend en Charlotte een gesprek hebben over een bezoekje aan de tandarts De tandarts wilde hem niet helpen omdat hij niet verzekerd was en afgaande op zijn uiterlijk dacht dat hij onvoldoende geld zou hebben.
Mooi is dan de uitdrukking die Barend gebruikt dat hij bonis was, maar door zijn uiterlijk wordt hij toch de deur gewezen! En dan de was, alle hoopjes op de grote zolder, steeds iets nieuws kopen en gebruiken in plaats van een wasje te doen. Alle herinneringen van vroeger komen natuurlijk voorbij in het hoofd van Charlotte, ze probeert een beeld te krijgen van hoe en waarom haar broer zo is geworden. Kom je daar ooit achter? Natuurlijk ben je ook steeds meer met je eigen herinneringen bezig. Zelfs de twee zussen verschillen in hun manier van verwerking.
Zelf vind ik het een prachtig geschreven boek, ook geboren in 1950 is de sfeer heel herkenbaar en of je het overlijden van een broer of je ouders moet verwerken, je gaat terug naar je kindertijd, die herinneringen komen vanzelf boven. Met daarbij de vele vragen hoe en waarom het leven zo verloopt, mooi dat Charlotte voor zichzelf ruim de tijd heeft genomen om dit te kunnen schrijven.
Beslist een boek dat je nog eens wilt herlezen. Wat niet wegneemt dat het hele gedoe met de seksboekjes (wel of niet waar) overdreven is, Barend was een bijzondere, vreemde man.
De schrijfstijl, de mooie veelal Latijnse woorden die ze gebruikt, maar ook de humor (Afgevoerd, mijn broer, als een zak vuil? In wat voor auto? Een vuilnisauto?) maakt dat je met plezier dit boek zal lezen en over familierelaties nadenkt.
Miekes recensie
Ook Mieke van der Weij heeft voor de NCRV-gids het boek Harnas van Hansaplast van Charlotte Mutsaers gerecenseerd. Lees hier of haar mening overeenkomt met de meningen van bovenstaande lezers.
