Lees hier de meningen van verschillende mensen over het boek Het monster van Essex van Sarah Perry. Lijkt het u leuk om zelf ook een recensie te schrijven? U kunt u opgeven via Miekes Leesclub.
E. Y. M Zwanenburg
Boek van het jaar bij de British Book Awards 2017. Een betere aanbeveling om dit boek te lezen is er niet. Wie wil er nu niet de nummer 1 bestseller van Engeland lezen? Bovendien is het boek geweldig vertaald in soepel Nederlands.
En het lezen is géén straf. De tweede roman van Sarah Perry leunt op klassieke verhalen uit de Britse literatuur, denk aan de gezusters Bronté, Jane Eyre en Woeste Hoogten aan de Frankenstein-horror van Mary Shelley. Het verhaal is op zich eenvoudig: bewoners van Aldwater, een kleine kustplaats in Essex, zijn in de ban van een “zeemonster”. Verorbert hij schapen, kleine kinderen? Hoe kunnen die anders spoorloos verdwijnen? Het plaatsje grenst aan een zompig moeras, mistflarden in de schemering, gesteun en gekreun van – ja van wat anders dan van dat “monster”?
Alle ingrediënten dus voor een griezelverhaal, waarbij de personages volgens een vast stramien ingekleurd zijn: het onschuldige meisje, de lompe boer, de schijnheilige grootgrondbezitter etc.
Maar ook al speelt het verhaal zich af in 1893, in Victoriaanse tijden, het is zeer eigentijds. De hoofdpersonen respecteren elkaars vrijheid en onafhankelijkheid en gedragen zich atypisch voor die tijd.
Cora Seaborne is een jonge weduwe, komt in Aldwinter terecht na de dood van haar welgestelde, maar brute echtgenoot. Cora beantwoordt allerminst aan het beeld van de schuchtere, afhankelijke Victoriaanse vrouw. Ze is recht door zee, wandelt uren door de natuur op makkelijk schoeisel en is blij dat ze na de dood van haar man, haar vrijheid terug heeft. Zij is gefascineerd door fossielenonderzoek en hoopt heimelijk dat het “monster” een overlevende ichtyosaurus is. Ze heeft namelijk gelezen dat prehistorische dieren misschien nog bestaan. Kortom, een verlichte geest.
Met haar komt een hele reeks Londenaren mee naar Essex: Luke, een chirurg die experimentele operaties uitvoert, autistische zoon Francis, Martha, een socialistische gezelschapsdame, Spencer, een puissant rijke man die Martha’s sociale plannen steunt. In Aldwinter raakt ze zeer bevriend met dominee William Ransome, zijn vrouw Stella en zijn kinderen. De vriendschap wordt langzamerhand heftiger, ook al is hij een overtuigd christen en zij een overtuigde Darwin. Dat kan nooit goed aflopen, of toch wel?
Het knappe van deze roman is dat de stijl zo “bij de tijd” is. Het Victoriaanse tijdperk in de 21 e eeuw. Er is veel aandacht voor sfeer- en landschapsbeschrijving: “De herfst is vriendelijk voor Aldwinter. Een vette streep zon over de meent vergeeft een veelheid van zonden. De hondsrozen zijn felrode bottels geworden, de kinderen breken walnoten open en lopen rond met groene handen. Plukjes ganzen maken zich los uit een vlucht boven de riviermonding. Spinnen hebben de brem in zijde gestoken. (p. 299)
De manier waarop de personages optreden, denken en voelen is allerminst archaic ze proberen oprecht te zijn/worden zonder valse schaamte. Zie bijvoorbeeld Cora’s brief aan William:
“We zijn verkleefd, we kloven ons van elkaar los. Alles wat me in je aantrekt is hetzelfde dat me ook weer afstoot.” (p. 360)
En het autistische zoontje bekijkt de volwassenen om hem heen hij heeft geen moreel kompas en is daardoor een ideale, onpartijdige commentator. En zo is het monsterverhaal eigenlijk alleen maar een kapstok om de mens in al zijn klein- en grootheid te tonen en te laten leven. Een must-read!
M. Kloosterman
Een traditioneel Engelse roman, zich afspelend aan het eind van de de 19e eeuw. Dat dacht ik toen ik het boek ging lezen. En toch is dit verhaal niet zo traditioneel als het lijkt. Zo eenvoudig is het niet. Boeien doet het boek zeker. Er ging van alles door mij heen over wie nu wat zou doen, en of het monster er nu wel of niet zou zijn. Kon ik een inschatting maken?
De hoofdpersonen zijn zoekend naar de zingeving van hun bestaan en de invulling daarvan, en ook met wie zij hun bestaan kunnen en willen invullen. De schrijver houdt de lezer lang in spanning. Er zijn voor de hand liggende combinaties te maken, ook voor wat betreft de afloop. Niets is minder waar.
Kan kleven en kloven naast elkaar bestaan of op afstand van elkaar, kan vrijheid in een relatie bestaan of alleen als individu. Wat wens je als lezer de hoofdpersonen toe. Die vragen riep het boek al lezend bij mij op. Kortom: Lees dit prachtige boek en merk zelf op welke vragen het bij je op roept.
P. Mokveld
Vol verwachting begon ik aan het veelgeprezen boek Het monster van Essex. En – eerlijk is eerlijk – na een traag begin werd ik ook steeds enthousiaster over dit boek. Een heerlijk verhaal over vriendschap, liefde en angst.
Waar gaat het boek over? De jonge weduwe Cora Seaborne gaat samen met haar autistische (?) zoon Francis en gezelschapsdame Martha naar Essex om fossielen te gaan zoeken. Dokter Luke Garett vindt het maar niets dat Cora Londen verlaat, maar kan haar ook niet tegenhouden. Bovendien is hij zelf druk met het uitoefenen van zijn beroep en het doen van onderzoek die moet zorgen voor vooruitgang in de geneeskunst. Cora ontmoet in Essex dominee William Ransome en zijn gezin en hoort over het monster van Essex. Het monster van Essex zou mensen doden, kinderen verslinden en vee laten verdwijnen. Niet gehinderd door angst trekt Cora erop uit om fossielen te vinden en misschien wel het monster.
Het boek begint traag en het duurde echt wel even voordat ik in het verhaal zat. Er moeten nogal wat personen worden geïntroduceerd en situaties worden uitgelegd, voordat het verhaal echt van start kan gaan. De manier waarop het verhaal geschreven is, trekt je de 19e eeuw in. Door regelmatig de personages met elkaar te laten corresponderen, wordt de sfeer en de manier waarop men met elkaar omging in die tijd goed neergezet. Die schrijfstijl maakt het verhaal overigens niet traag of saai, maar is een mooie manier om van de ene scene naar de andere te gaan.
Bijna elke persoon laat in het verhaal zien met welke gevoelens hij worstelt of wat er in hem of haar omgaat. Dat maakt dit verhaal over liefde en vriendschap, maar ook over angst, interessant. Heel spannend wordt het overigens niet, want alle personen in dit boek zijn keurig opgevoed en gedragen zich (meestal) zoals dat van hen wordt verwacht. Leuk is dat Cora geen typische 19e -eeuwse dame is, maar eigenlijk een hele moderne vrouw, die leeft zoals zij dat wil.
Het verhaal is een historische roman en beschrijft mooi de tijd waarin het verhaal zich afspeelt, ook al wordt die niet letterlijk benoemd. Maar door aan te geven welke ontwikkelingen er zijn in de politiek en de geneeskunst, krijg je een aardig beeld van de 19e eeuw. De angst voor het monster van Essex die een heel dorp gijzelt, geeft een mooi beeld van een tijd waarin zonder sociale media mensen elkaar toch weten op te hitsen en bang te maken.
Je zou het een en ander kunnen opmerken over de schrijfstijl van Sarah Perry, die soms wel een heel donker, mistig beeld van Engeland weet te schetsen, maar je kan ook zeggen dat ze een fijn verhaal heeft geschreven, waarin je makkelijk wordt getrokken (je ziet de mistige, Engelse natuur voor je) en waarmee ze weet te boeien. Ik heb het verhaal met veel plezier gelezen en kan het boek dan ook van harte aanraden.
L. Busch – van den Houten
Cora Seaborn vertrekt in 1893 na de dood van haar man, samen met haar autistische zoontje en haar gezelschapsdame, naar de kust van Essex. Haar huwelijk was niet gelukkig en ze wil nu een leven leiden waarin zij de dingen kan doen die haar gelukkig maken, zoals het rondstruinen in de natuur en het zoeken naar fossielen.
In het dorp Aldwinter gonst het van geruchten over een zeemonster dat onheil en ellende verspreidt. Cora gelooft niet in een monster en gaat ook op onderzoek uit. Zij ontmoet de dorpsdominee van Aldwinter en zij worden bevriend. De dominee kan de angst van de dorpelingen over het monster niet wegnemen. Voortdurend is er een dreiging aanwezig en alle narigheid wordt door de dorpelingen van Aldwinter aan het monster toegeschreven.
De uiteindelijke ontdekking van het monster is verrassend. In het boek komen ook de maatschappelijke problemen uit het eind van de negentiende eeuw aan bod. De manier van schrijven is beeldend en maakt dat de lezer zich in de negentiende eeuw waant. Alle verhaallijnen, en dat zijn er veel, komen tot één afgerond geheel. Het boek is een heerlijk boek om te lezen.
Miekes recensie
Ook Mieke van der Weij heeft voor de NCRV-gids het boek Het monster van Essex van Sarah Perry gerecenseerd. Lees hier of haar mening overeenkomt met de meningen van bovenstaande lezers.
