Het einde van de eenzaamheid ****
Een meesterwerk! Zo enthousiast had ik Jeroen Vullings, een van de boekbesprekers in de Nieuwsshow, nog niet vaak gezien. Het betrof Het einde van de eenzaamheid. Het woord ‘eenzame klasse’ viel. Dát moet ik voor de gids lezen, dacht ik. Inmiddels staat het al weken in de top 5 van best verkochte boeken (met hulp van het DWDD-boekenpanel, uiteraard) en heeft iedereen zijn zegje erover gedaan, en de loftrompet gestoken over de jonge Duitse schrijver. Tja.
Dat kan alleen nog maar tegenvallen. En hoewel ik moet toegeven dat ik het met heel veel plezier heb gelezen… en dat ik het ook bij velen aanbeveel…. Een groot stilist vind ik Benedict Wells niet. Het enorme succes van zijn roman heeft te maken met de thema’s die hij behandelt en dat zijn zware: liefde, verraad, dood, en eenzaamheid. Toch heeft het boek een zekere lichtheid.
‘Ik ken de dood al heel lang, maar nu kent de dood mij ook.’ Met deze omineuze zin begint het verhaal van Jules. Hij doet zijn ogen open nadat hij een bijna dodelijk ongeval met de motor heeft overleefd en twee dagen in coma heeft gelegen. ‘Waardoor komt het dat een leven wordt zoals het wordt?’, vraagt hij zich af en hij begint zich zijn leven te herinneren. Zijn gedachten gaan steeds verder terug in de tijd, ‘voordat ze uiteindelijk bij de ramp belanden die mijn kinderjaren heeft overschaduwd.’
Die ramp is een auto-ongeluk waarbij zijn ouders zijn omgekomen. Hij belandt op een internaat, samen met zijn oudere broer Marty, een zestienjarige nerd, en zijn zusje Liz, die niet wil deugen en zich voornamelijk met drugs en seks bezighoudt. De jonge Jules kan niet meer bij hen terecht; het gezin en de bijbehorende saamhorigheid bestaan niet meer. Hij vindt een maatje in de roodharige Alva, die ook beschadigd is geraakt in haar jeugd. Hij wordt verliefd maar ze wijst hem af. Later duikt ze weer op, maar ze blijkt dan getrouwd met een 30 jaar oudere Russische schrijver.
Wells springt vaak heen en weer in de tijd: van 1980 naar 1997 naar 2000 en dan weer naar het einde van 2014, als Jules in het ziekenhuis belandt. Zo volgen we niet alleen zijn leven maar ook dat van zijn broer en zus. Want de drie komen uiteindelijk wel weer bij elkaar, al is er vóór die tijd door iedereen heel veel existentieel getobd. Dat maakt het boek ook zo heerlijk herkenbaar. Het onvermogen om echt een relatie met iemand aan te gaan. De keuzes die je in je leven maakt, en vooral de ingewikkelde verhoudingen tussen broers en zussen. Er zit veel in.
Het gebrek aan flamboyante stijl wordt ruimschoots goedgemaakt door de geraffineerde opbouw: Wells wijst steeds vooruit naar gebeurtenissen, en hij doet dat haast ongemerkt, maar je blijft wel driftig doorlezen. Het einde lijkt droevig, maar nadat Jules de dood in de ogen heeft gekeken, kan hij zich pas echt vrij voelen. Dat eind is dan wel weer een beetje sentimenteel, maar vooruit. Lekker strandboek.
Volgende week
Mieke begint aan haar zomervakantie. Op 26 augustus keert ze weer terug.
Meer recensies
Een aantal lezers van Miekes Leesclub hebben het boek Het einde van de eenzaamheid gerecenseerd. Benieuwd naar hun mening? U leest het hier.
