De kiezers ***
Jonathan Dee is een veelgeprezen, maar mij onbekende, auteur die met De kiezers zijn zesde roman aflevert. Jonathan Franzen bejubelt hem op de cover. Dat snap ik: beiden zitten in hetzelfde laatje van maatschappijkritische dikke pillen. En schrijven kunnen ze.
Via een proloog maken we kennis met Mark Firth, hij is in New York om een advocaat te ontmoeten die hem helpt met terugvorderen van geld dat hem afhandig is gemaakt door een gewiekst type, maar het is de dag na 9/11 en hij keert onverrichter zake terug naar zijn woonplaats Howland. Zijn vrouw en dochter zijn dolblij, als een held wordt hij ontvangen. Mark is aannemer, zijn broer Gerry en zus Candace wonen ook in Howland. Net als zijn ouders, vader wrokkig, moeder dementerend. Rond deze familie speelt het verhaal zich af, dat in gang wordt gezet door de komst van Philip Hadi. Hij is een van de rijke New Yorkers die een tweede huis heeft op het idyllische platteland. Hij besluit er permanent te gaan wonen, en hij werpt zich op als burgemeester. Hij schaft belastingen af en betaalt deze en gene noodlijdende middenstander uit eigen zak. Voor Mark is hij een soort mentor, Candace bezorgt hij een baan, maar Gerry verzet zich tegen hem: die schrijft een anoniem blog. Hadi is de typische vreemdeling die als een katalysator werkt en de boel in beweging zet.
Is het een subtiele verwijzing naar Donald Trump? Een zakenman die politieke macht naar zich toe trekt? Iemand die zo rijk is dat hij niet corrupt hoeft te zijn? In ieder geval is het een portret van de blanke, ploeterende plattelands-Amerikaan.
‘ik voel me alsof de wereld mij aan de kant wil zetten. Ik voel me bedreigd, maar dat is nog niet eens het ergste, het ergste is dat iedereen maar blijft roepen dat ík degene ben die dreigt, dat wat ik zwart noem in feite wit is en andersom’, roept Gerry uit.
Om de familie heen cirkelen veel andere personages die elkaar steeds weer tegenkomen, wat het benauwende dorpsleven perfect illustreert. Steeds volgen we een personage, dat dan iemand tegenkomt met wie we dan verder op pad gaan. Een estafette.
Geen van die personages is sympathiek. Stuk voor stuk zijn ze ongelukkig, egocentrisch en oppervlakkig. Maar ze zijn ook ontroerend in hun onmacht iets wezenlijks aan hun leven te veranderen. De enige die leuk is, is de dochter van Mark en Karen, zij bezit een verfrissend non-conformisme. Aan het eind van het boek is ze klaar om Howland te verlaten. Toch nog hoop…
Volgende week
Bespreekt Mieke De avond is ongemak van Marieke Lucas Rijneveld.
Meer recensies
Een aantal lezers van Miekes Leesclub hebben het boek De bloemen van Jan Siebelink gerecenseerd. Benieuwd naar hun mening? U leest het hier.
