Ruim drie weken Parijs inmiddels, de stad waar ik tijdelijk woon omdat ik in de eerste les Frans in de brugklas viel voor die taal. Maar wonen in Parijs betekent niet meteen ook veel Frans praten. Ja, natuurlijk wel bij de bakker of op het terras, maar ik wilde in deze periode Parijs graag wat meer.
Daarom spreek ik iedere woensdagmiddag af met een groepje andere buitenlanders in Parijs om in een café Frans te praten, onder leiding van Geneviève. Zij is een echte Française en corrigeert ons waar nodig. En dat is me toch leuk! Zo heb ik een Zwitsers echtpaar leren kennen. Ze wonen nu in Parijs, zij spreekt prima Frans, hij een heel stuk minder, maar durft wel. Ook een meisje van begin twintig uit de Verenigde Staten. Zij woont een half jaar in Parijs, geeft hier Engels op een school, maar redt zich nu ook heel prima in het Frans. En dan is er de medewerker van de Australische ambassade, nu een maand in Parijs, leergierig, maar spreekt Frans met een vet Engels accent.
We converseren over ons leven en werk, over bijzondere plekken in Parijs, maar ook over de pensioenacties. Steeds proberen we juf Geneviève uit te leggen dat werken tot je 64e heel normaal is. Sterker nog: dat je in onze landen nog langer door moet. Maar hoe we ook ons best doen, dat vindt ze maar heel moeilijk te accepteren.
Bert Kranenbarg wisselt zijn column af met Joris Linssen. Deze column staat in de NCRV-gids van week 17. Bent u geen abonnee, maar wilt u niets meer uit de gids missen? U kunt hier abonnee worden
Bert Kranenbarg presenteert Bert op 5 ✑ Reageren? bert@ncrvgids.nl
